Wie is Arno Wellens?

Ach, wat een alleraardigste manier om iemand voor te stellen: een filmpje met de Kaapse natuur op de achtergrond. 

We schrijven 2022. De Corona tiert zo welig in huize Wellens dat zelfs de poes aan de spetterpo3p is. De Coronatest was op wonderbaarlijke wijze toch negatief en in Zuid-Afrika nemen ze ook een loopje met die regels, ze hebben daar wel andere dingen aan hun hoofd. Gold Republic besloot een uitje te organiseren in een villa vlakbij Kaapstad. Het bood de ruimte om toch echt best goede gesprekken op te nemen, zie onder. Maar de regio was mij niet onbekend, zeker niet.

Even een leuk weetje: in het eerste filmpje ziet u een dame van Gold Republic, blond met zonnebril. Voor de gelegenheid zaten we op een boot van het bedrijf ‘Great White Shark Diving’, daar is het filmpje ook opgenomen en het geluid komt van een opname op de thuisbasis. Het was de bedoeling om witte haaien te zien, ook wel mensenhaaien genoemd. Dat laatste is niet terecht: de mens vreet de hele zee leeg en heel soms gaat er een mens dood door een haai. Teckels die in je kuiten bijten waardoor je gangreen krijgt of wankele keukentrapjes zijn samen vele, vele malen dodelijker voor de mens dan alle haaien bij elkaar. Maar als je er toch een het meest ‘gangster’ moet vinden, is dat wel de witte haai. 

Er zijn grotere haaien hoor, eigenlijk alleen de walvishaai en daarna de reuzenhaai. Maar dat zijn ‘filter feeders’, die met een grote open bek de oceanen afstruinen, op zoek naar krill en plankton en andere kleine beestjes. Met een lengte tot twintig meter en een gewicht tot twaalf ton zijn ze zonder meer indrukwekkend, maar nachtmerries leveren ze niet op. Ze kunnen niet eens een voetbal doorslikken, dus wie in een beschonken bui per ongeluk hun mond binnen zwemt wordt meteen uitgespuugd. Dat zal geen prettige ervaring zijn, maar actief jagen op mensen zullen ze nooit, onder geen enkele omstandigheid. Hoe anders is dat voor de witte haai, met zijn indrukwekkende rijen tanden. Deze worden ‘slechts’ zes meter lang bij een gewicht van maximaal twee ton voor de dames. Wie van spanning houdt, hoopt er een in het wild te zien. Dat vraagt om een lokale ondernemer met een boot, apparatuur en een kooi waarmee je veilig, in het water, de roofdieren kunt bestuderen. Je weet alleen niet zeker of het lukt, wilde dieren zijn altijd onvoorspelbaar: dat is de charme. Hier zien we er een in Valsbaai knabbelen op een lekkere walvisbiefstuk. Die walvis heeft die haai niet gevangen, die zijn te groot, dus deze was al dood. 

Daarop besloot de dame in het begin eens te vragen wat die dag de kans was op een succesvolle waarneming van een echte, grote, witte haai. De zee was kalm en het weer was zonnig, maakte dat de kans groter? De kans op een witte haai was per definitie ‘zero’, aldus een norse kapitein. Hij noemde zijn bedrijfje ‘Great White Shark Diving’ maar dat betekende niet dat je die dieren ook ging zien, aldus de slimme marketeer. Aan wal was er ook een steakhouse genaamd ‘Buffalo dining’ en je dacht toch ook niet dat je daar wilde Kaapse buffels rond ziet lopen, dat zou wat worden. Uiteindelijk vermaakten we ons met de citroenhaai, ook mooi, absoluut. 

Zelf was ik er eens eerder en daar had ik wel de eer een witte haai van dichtbij te zien: van die trip is deze foto. Het kostte ook aanmerkelijk meer moeite om er een te vinden dan hierboven is genomen. Bij een eerdere trip had ik ook eens een leuke aanvaring met een baviaan. Je kunt ze van dichtbij fotograferen maar als ze denken dat je een bedreiging wordt voor hun kleintjes worden ze ongezellig. In deze situatie reed ik met mijn oom in zijn auto. Hij (mijn oom, niet de baviaan) maande me terug te komen in de auto, toen het grootste mannetje uit de groep wat agressie begon te vertonen. Helaas besloot de baviaan op de spiegel van de auto te zitten. Na enkele minuten droop hij af, het zal aan mijn imposante voorkomen te wijten zijn. Ook als aanvoerder van een troep van veertig bavianen moet je weten wanneer je in te binden hebt.

Dat brengt me bij mijn oom, naar wie ik vernoemd ben: drie maal raden hoe hij heet. In de periode direct na de Oorlog was Nederland een emigratieland, het werd hier allemaal een beetje te vol. Nu is Nederland bij meer inwoners toch een immigratieland, interessant genoeg, maar dat terzijde. Mijn oom startte een bedrijf dat nog steeds bestaat en aan dik honderd locals werk biedt. Mijn vader voegde zich een paar jaar later bij hem, vanuit de Amsterdamse Pijp. 

Daar ontmoette hij mijn moeder, die toen in de fabriek werkte. Ze wilden trouwen, maar dat kon in die tijd niet: vandaar dat ondergetekende op de Veluwe is geboren. Mijn familie van moeders kant is te vinden in de Cape Flats, specifiek Mitchells Plain, naast de snelweg die via de kust naar het Oosten loopt. Bij eerdere reizen verbleef ik bij mijn oom Demas, die zelf een kerk heeft opgezet en daarmee kinderen van kwetsbare moeders opvangt, om maar een eufemisme te gebruiken. Zuid-Afrika wordt geteisterd door een drugsepidemie die gezinnen ontwricht. Daarom, over een virus en maatregelen als rare mondkapjes hoor je daar niemand. 

Verslaafde moeders zijn vaak dakloos en hebben maar een manier om geld te scoren voor drugs en dat is het oudste beroep ter wereld. Het kind van soms maar een paar jaar oud zit er dan op de rand van de stoep te wachten tot de uitgetelde moeder weer bij zinnen is. Je moet het zien om het te snappen. Oom Demas verzorgt ook maaltijden voor scholen van kinderen met ouders die moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen. De afspraak met de ouders is dat de kinderen schoolmaaltijden krijgen, maar dat ze dan niet hoeven te werken. Zo help je ze op korte en lange termijn. Als er soep over is rijdt hij door de wijk, er is altijd iemand met trek.

Dat is een beetje, of helemaal de achtergrond van uw favoriete journalist. De wereld van de mensen is soms zo bizar dat je iets uit het koninkrijk der dieren moet lenen om een goede vergelijking te vinden. Nou, bij deze. Na enkele omzwervingen in de financiële wereld (elke bank waar ik ooit heb gewerkt is daarna failliet gegaan maar dat ligt natuurlijk niet aan mij) werd ik journalist, en zie hier. Mijn belangrijkste kanaal is vanaf nu Current Ratio. Kijk anders deze aflevering eens, die is helemaal niet zo slecht ook. Mijn boek is te koop in de webwinkels, als u hier klikt krijg ik net meer marge en anders ondersteunt u mijn werk op Backme.org. Wie me niet kende, kent me nu wel. Ook mooi. Sien jou later!