Met nieuwe oorlogswet verdwijnt het discriminatieverbod

Waarom zou een overheid gegevens willen opslaan over de seksuele voorkeuren van inwoners? Of de politieke ideologie die ze aanhangen, of hun religie van keuze? Net als raciale kenmerken zijn dit eigenschappen die mensen onderling van elkaar onderscheiden, maar de overheid mag er niks mee doen. Er is immers een discriminatieverbod, te vinden in artikel 1 Grondwet. Je kunt mensen op dergelijke gronden niet anders behandelen. Dan heeft het ook helemaal geen zin om gegevens over deze intieme persoonlijke aspecten op te slaan, laat staan dat je die gegevens aan derden doorspeelt. De oorlog in Oekraïne duurt nu drie jaar en op dit vlak is er een heftige wet voorgesteld; de Wet op Defensie Gereedheid (WODG). Maak de borst maar nat.

Het Ministerie van Defensie was zo lief een consultatie te organiseren; u mocht er uw plasje over doen. De reacties waren behoorlijk negatief, om eufemisme te gebruiken. De Europese privacyrichtlijn AVG verbiedt het opslaan van gevoelige persoonlijke data, die ook grond voor discriminatie zouden kunnen zijn. Vanwege de oorlog in Oekraïne vervalt deze beperking en kan de minister van Defensie dergelijke data naar eigen inzicht delen met derde landen. In de tekst staat wel dat het niet mag, maar er zijn uitzonderingen, zoals ‘landsbelang’. Wat daaronder valt, wordt verder niet uitgelegd. Nergens wordt duidelijk waarom je vanwege een oorlog een paar duizend kilometer verderop, hier privacy moet gaan schenden. Je zou ook militairen meer ruimte kunnen geven om te trainen, of hun salarissen verhogen. Dat is dan weer te moeilijk gedacht.

Vergelijk het met twee professoren Gender Studies aan de UvA die een discussie hebben over het wel en wee van eenbenige lesbiënnes in een Bakongo-Pygmeeën-stam in de regio Cabinda tijdens het late Pleistoceen. Het gaat er heftig aan toe, erg heftig. De situatie escaleert zelfs. Een van de professoren besluit uranium en plutonium in te slaan. Daar kun je op verschillende manieren een strijd mee beslechten en allemaal zijn ze illegaal. Je kunt er een bom mee maken, het in iemand zijn koffie doen, een reactor bouwen waarmee je de ander tot een miljoen graden verwarmt, bedenk het maar. De politie plukt daarom de boze professor van de weg, al rijdende in zijn Prius. Hij claimt dan dat je die nare dingen wel kunt doen met nucleair materiaal, maar dat hij het niet van plan was. Dat je iets hebt, betekent niet dat je het ook gaat gebruiken, heb nu eens wat vertrouwen. De agenten knikken elkaar tevreden toe en laten de professor zijn weg vervolgen. Is dat realistisch? Of zouden de agenten dan moeten vragen waarom je iets aanschaft dat je toch niet gaat gebruiken? Zo is het ook met die gevoelige, persoonlijke data.

In mijn boek Democratie op de Helling kon u al lezen over de Franse dadendrang tijdens de pandemie. Met ‘digitale technieken’ slaagde China erin de eigen mensen de stuipen op het lijf te jagen. Houd je je niet aan de quarantaineregels, dan kun je opgesloten worden in kampen, zoals hieronder, of je kreeg een enkelband.

De angst die dat opriep, zorgde ervoor dat mensen elkaar ook sneller verraden in buurten. Je kunt hele Chinese bergdorpen tegen hun zin met drones ontsmetten en als je alle data van iedereen aan elkaar koppelt, krijg je zo’n goed beeld van elk individu, dat ontsnappen aan het oog van de politie onmogelijk is. Automatische boetes wegens het niet dragen van een mondkap horen is een mogelijkheid, een die niet verdwijnt bij het einde van de pandemie. Met al die data kun je ook selecteren op ras, want niet alle rassen reageren hetzelfde op virussen. Etnische gegevens moet je daarom ook kunnen opslaan in een digitaal paspoort.

De Franse senaat schreef er ‘Rapport d’Information 673’ over, zo fantastisch als China wel niet bezig was. Het zou in een democratie allemaal nooit kunnen, helaas!. Het geeft een inkijkje in de mate van respect voor de democratie die mensen nog overhouden, als er een crisis is. De senatoren schreven dat het selecteren op ras omdat ‘raciale verschillen nu eenmaal relevant zijn’ tijdens een volgende pandemie met een vleermuisvirus een mogelijkheid is. We zijn daar nog niet aangekomen, ze noemen het ‘questions vertigineux’, een discussie op het randje - letterlijk een hellend vlak. We zijn er nog niet, maar tijdens een crisis moet je alles overwegen.

Daarom heet mijn boek ook ‘Democratie op de Helling’. Met dergelijke digitale dadendrang zou het discriminatieverbod uit de grondwet zijn gezuiverd, maar zo ver was het nog niet - leg de nadruk op ‘was’. Inmiddels hebben de virussen plaatsgemaakt voor Russen en schrijft MinDef Ruben Brekelmans een wet die wel het einde van artikel 1 van de grondwet inhoudt. Daarna kan de rest ook bij het grofvuil. Hoe dat het land veiliger maakt is niet duidelijk, maar dat maakt niet uit.

Die rare paniekreactie zagen we dus ook al bij de pandemie. Er kwamen reddingspakketten van duizenden miljarden euro’s groot, maar dat geld mocht niet naar de zorghelden voor wie we wel allemaal gingen klappen. Daarom deden ze leuke dansjes en het geld voor de IC en de zorg hier ging naar Italiaanse bouwondernemers die ermee fraudeerden. Dat klonk toen allemaal heel logisch en nu komt het principe weer terug. Door expansief monetair beleid daalt het reëel inkomen van de militair. Ze gaan erop achteruit maar krijgen wel toegang tot data die ze vanuit de grondwet niet mogen gebruiken en zo beschermen we Oekraïne tegen Poetin, heel logisch.. We zijn dus over de spreekwoordelijke helling.

Ik sprak erover met makker Bart Brands van GoldRepublic, hieronder, helemaal gratis (!) te kijken. Democratie op de helling koopt u hierrr, er is een e-book (digitaal, lekker handig) en een papieren boek. Wilt u mijn gegraaf mogelijk maken? Ga naar BackMe, of u koopt mijn andere boek, Het Euro Evangelie: Eventueel laat u uw waardering voor dit artikel merken via de knop hieronder. Of gewoon lekker niet. Veel kijkplezier!