Mensen, laat me. Laat me leven.

Lieve lezers, kijkers, luisteraars en alle volgers, dit is inderdaad een wel erg dramatische kop. En ik mag mezelf niet vergelijken met Ramses Shaffy. Alhoewel, we delen een passie voor het Franse. En er is meer. Allebei hebben we weleens een wijntje in een café in de Amsterdamse Roetersstraat genuttigd. En geloof het of niet, het was hetzelfde café. Hij woonde in een seniorencomplex aan de overkant van de campus van de UvA, ik mocht er proberen iets te leren. Afpilsen werd door meerdere generaties samen gedaan in de Krater, misschien ben ik met wat beschonken kornuiten de laatste die een echt optreden van Ramses Shaffy heeft mogen bijwonen. Dit verhaal begint wat bombastisch en emotioneel, maar nu begrijpt u waarom.

Het is zoals hij het zegt. Laat me. Of, in het Frans, leven. ‘Vivre’. Ik kom toch wel bij je terug. Zo is het hier ook. Ik probeer met mijn schaarse, zeer schaarse Europese familie een stuk natuur te bedwingen maar de plicht roept inderdaad. Er komen bergen aan boeken, artikelen en video’s aan maar ik moet heel even rustig kunnen ademen. Dus ook als ik wat laat reageer, ben ik je niet vergeten. En als u zich afvraagt waar ik te vinden ben, mocht u me bijvoorbeeld willen liquideren: we gaan deze tocht doen. Het is de diepste kloof van Europa, met slechts één ingang en uitgang!

Na het opladen ben ik weer fris terug en strijden we verder voor eerlijke informatievoorziening. Want daartoe ben ik, dat heb ik altijd zo gewild. Tot later!