Europese wet tegen desinformatie is zelf gebaseerd op leugens

Russische toestanden: Europese censuurwet ingevoerd met nepnieuws

Hoe bepaal je wat waar is? Niet, eigenlijk. Alles is in twijfel te trekken. Journalisten gebruiken in navolging van de wetenschap het principe van falsifieerbaarheid. Het is de norm om zeer helder uit te leggen waar informatie vandaan komt. Daarmee vergemakkelijk je het je tegenstanders om je punt onderuit te halen. Als een stelling het dan overleeft, zou hij best eens kunnen kloppen. De EU, in vlaag van onstuitbare bemoeizucht, werkt andersom. Een flagrante leugen wordt net zo vaak herhaald tot mensen het als feit gaan zien. Vervolgens dient de leugen als reden om wetten in te voeren om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Om democratie te beschermen beschadig je die juist. Een en ander moet dan met uiterst dubieuze onderbouwingen ingevoerd worden, want het klopt allemaal eigenlijk van geen kant. Daarom: een reconstructie over de Digital Services Act (DSA) en de inmenging van Poetin bij verkiezingen die er niet is.

Terug naar 2016. Het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne kwam eraan. Dat verdrag maakt Oekraïne deel van de Europese interne markt, waarmee het feitelijk lid van de EU wordt. Een meerderheid van de Nederlanders was er niet voor op te porren. Dat zie je vaker. Bij bijna elk referendum over een Europees onderwerp stemt de bevolking tegen, waar en wanneer dan ook. De Britten wilden er in 2016 uit, de Zweden hoefden de eenheidsmunt in 2003 niet, in 2005 hoefden de Fransen, Ieren en Nederlanders geen grondwet, noem maar. George Soros financierde een clubje dat Nederland enthousiast moest krijgen voor het verdrag, met daarin activist Joshua Livestro. Die zag dat hij ging verliezen en daarom verzon hij de ‘Poetin-kaart’: die ‘speelde hij voor wat het waard was’, hij zegt het letterlijk. Het mocht niet baten, Nederland stemde tegen.

Het idee bleef hangen. Als er iets vervelends is gebeurd geef je Poetin de schuld. Fiets gestolen? Poetin. Vreemdgegaan? De Russen. In Nederland lanceerde Kajsa Ollongren een panische actie tegen Russische inmenging, ze zouden ons nieuws hebben gekaapt. Ze kon alleen nooit een concreet voorbeeld noemen, we moesten het maar geloven. Vanaf 2018 past Brussel hetzelfde geintje toe. In een brief over ‘disinformation’ lezen we dat Brussel vreest dat de Europese verkiezingen van 2019 doelwit van de Russen zullen zijn. De angst bleek ongegrond, dat volgt zo. De reden voor de zorg volgde ook uit de Russische inmenging bij het Nederlandse referendum, volgens het verzinsel van Livestro.

De claim verwijst naar een rapport van de Franse ministeries van Defensie en Buitenlandse zaken onder voetnoot 16. In het voorwoord daarvan staat:

Goed, dus de Europese commissie meent met ingrepen te moeten komen die naar censuur ruiken, maar dat is nodig vanwege die akelige Russen. Een en ander wordt bewezen door een Frans rapport dat het in het samenvattende voorwoord voor waar aanneemt. Dan is het interessant om te zien welk bewijs datzelfde rapport aanvoert voor die heftige claim, nietwaar? Als het in het voorwoord genoemd staat zal het later vast nog ter sprake komen. Welke voetnoot zien we daar, in de geest van Popper?

Geen! Het is een totaal ongefundeerde stelling, als we teruggaan naar het begin vinden we slechts de leugen uit wanhoop van Livestro. Daar hebben we nu dus censuur aan te danken. Anders gezegd: bij een ingreep zo heftig als het beperken van de vrijheid van meningsuiting verwacht je een stevige onderbouwing, maar die ontbreekt hier volledig.

Na de Europese verkiezingen werd de Duitse Ursula von der Leyen voorzitter van de Europese commissie. In een brief van juli 2019 deelt ze haar politieke visie. Vanwege de dreiging van buiten moet de democratie worden beschermd, met een wet tegen desinformatie.Nu heeft ze haar zin gekregen. Andere media noemen de DSA in de context van de pandemie en de oorlog, maar daar heeft het dus niets mee te maken.  

Merk overigens op dat ze zes beleidsterreinen noemt, in een document dat al sinds 17 juli 2019 - voor pandemie en oorlog - in het internetarchief staat:

Tijdens de pandemie kregen we het Coronafonds. Dat diende ter financiering van de plannen van de commissie, met de volgende zes pijlers of ‘wettentreinen’ (Legislative Train Schedule (europa.eu)). Merk op hoe dicht ze bij de visie van Von der Leyen van de zomer van 2019 liggen:

Iedereen dacht in 2020 dat het om ‘de zorghelden’ ging, het moest vanwege een virus, maar er is in de paniek gewoon een politieke visie doorgedramd - maar dat terzijde. Het rapport over de Europese verkiezingen laat vervolgens zien dat er geen Russische inmenging was - maar we gaan wel door op de ingeslagen weg!

De grootste bedreiging voor onze democratie is niet de import van anderskokenden van buiten maar de onverschilligheid bij het grote publiek voor deze interne aanval op de vrijheid van meningsuiting. We worden bang gemaakt met leugens en een meerderheid accepteert een aantasting van grondrechten. Daarom, laat je niet gek maken.

Mijn gegraaf mogelijk maken kan via Backme.org.